George Nelis heeft de nobele gedachte opgevat om zijn Tour des Trappistes te voet af te leggen. In regelmatige bijdragen vertelt hij zijn pelgrimstocht.
Tour des Trappistes deel 4 : van Rochefort naar Achel
Woensdag 1 oktober
Als ik opsta voor de Vigile van 03:30, gaat in de brouwerij aan de overkant de verlichting ook aan. De nog donkere nacht en het schamelige licht dat door de gebrandschilderde ramen valt, heeft iets feeërieks en maakt de brouwketels tot grote paddestoelen en de rondlopende schimmen tot kabouters, als in het sprookjesbos in de Efteling.
De Vigile is een aaneenrijging van psalmen, die als mantra’s worden opgedragen. De voorzanger gebruikt een mondharmonica om met de juiste toon in te zetten en een van de broeders draagt een zonnebril tegen het felle licht van de lamp voor hem. De jaren komen met gebreken.
Als na ruim een uur het licht helemaal uit gaat, denkt Henk dat de dienst afgelopen is en port me in de zij ten teken om te gaan. Het is echter tijd voor een persoonlijk meditatie-moment, in totale stilte.
Wat is, zo vraag ik me na enige tijd af, het nut van deze stilte-meditatie ? Is het realiseren dàt je bent, wie je bent en je realiseren wat je nog wilt realiseren ?
Na de Vigile ga ik terug naar bed, voor nog een paar lekkere warme uren. Het ontbijt en het afscheid van Bernard betekenen het einde van ons bezoek aan deze mooie abdij en zijn innemende paters en broeders. Met innige dank.
Het miezert als we de bossen induiken, de bossen die op het randje van zomer-herfst balanceren. Er is nog veel groen, maar her en der is dit al veranderd in spetterend geel en rood. Spetterend blijft het eigenlijk de gehele dag, afgewisseld met hoosbuien, waarbij de regen als een golvend scherm naar beneden komt, als een wervelende waterwave. Ik vind het machtig om dit natuurgeweld te zien, en ben blij dat de bijbehorende stevige windvlagen dezelfde richting opgaan als wij, zodat we met gekromde ruggen voort kunnen waden, de capuchon strak aangesnoerd en de paraplu met gespannen baleinen.
In Humain is het even opletten met de route, omdat de GR 577 hier een alternatieve aftakking kent. Gelukkig worden we door “boven” geleid, getuige de talloze kruizen, al dan niet met een Jezus-figuur, en minstens zovele Maria-beeltenissen.
België is, of was, een godvruchtig land
In Marche-en-Famenne schudden we de regen even van ons af, zoeken en vinden we een sandwicherie, waarna we op het plein al smossend van de buit genieten. Die eerste happen, waarbij je voèlt dat je trek hebt, dat het eten met open papillen wordt ontvangen. Zalig, dit gevoel !
En verder wandelen we weer, urenlang, door de soppende bossen, door de zompige weilanden, afgewisseld met af en toe een klein dorp, bij elke stap op zoek naar het minst natte deel, oppassend voor de spekgladde stenen en dito wortels. Maar mòòi dat het is ! De vergezichten, de rijke bossen, een geschrokken buizerd, de holle wegen. Een ongekende rijkdom.
In Hotton, schilderachtig gelegen aan de Ourthe, gaan we op zoek naar ons onderkomen. Het adres, La vieille tour, blijkt in Monville te liggen, een dorpje enkele kilometers verderop. We passeren een “gekend” viaduct. Toen ik hier enkele jaren geleden met m’n schoonvader en zwager op weg was naar de brouwerij Fantôme in Soy, caramboleerde een zwaar beschonken automobilist enkele keren met zijn auto heen en weer tussen ons en de voor hem staande vrachtwagen. Hij had duidelijk te diep in het glas gekeken, en dat liet zichtbaar sporen achter op het glaswerk van zijn mobiel.
La vieille tour doet zijn naam eer aan : een eeuwenoude bonkige toren siert de zijkant van het gebouw. Onze kamer is gelukkig wat luxer en meer bijdetijds : een ruim 2-persoons bed, ik mag rechts, een douche en tv. Mijn schoenen hebben de hoosbuien niet vlekkeloos doorstaan en mogen vannacht als voor Sinterklaas bij de verwarming staan.
Voor het eten gaan we terug naar Hotton. Lasagne en truit aux amandes, vergezeld van enkele mooie bieren, vullen onze magen en de avond. De bediening is prettig en attent en sluit zo naadloos aan bij deze mooie dag, die ik, volgens Henk, tevreden snurkend afsluit.
Donderdag 2 oktober
Henk is solidair, want als ik wakker word, vult zijn sonore slaapgeluid de kamer. Een echte maat !
Vandaag lopen we de GR 577 tot iets voorbij Rome, tja, het tempo zit er lekker in, steken vervolgens over naar Durbuy, en volgen de GR 57 tot Logne. Net als gisteren, ruim 25 km. Èn, we beginnen de dag zowaar met een streepje zon !
De tocht is schitterend en mede door het betere weer genieten we meer dan gisteren. Nu eens lopen we door rijke bossen, over smalle paadjes over een heuvelrug, omringd door majestueuze beuken, dan weer slippen we weg over de lemige gele modder, zoekend naar het vervolg van het pad, ergens aan de overkant van de natte wei. De ultieme knieval voor Moeder natuur maken we als we op diezelfde knieën door de modder onder een omgevallen boom kruipen.
In Durbuy zoeken we wat eten, eigenlijk iets van een stokbrood of zo, iets simpels, maar belanden in hotel La Vieux Pont, waar we ons in de gezellige, Napelsgele gelagkamer aan de dagschotel zetten. Vis. We bevinden ons in goed gezelschap, want ook prins Willem-Alexander heeft hier eens aan de dis gezeten.
We verlaten het laaggelegen, in de zomer overlopen beroemde kleinste stadje van België, nu het toneel van een enkele voor de regen schuilende toerist, steken de Ourthe weer eens over en klimmen uit het dal omhoog. Onze inspanning wordt rijkelijk beloond, want de uitzichten zijn werkelijk magnifiek. De kersen op een al uitbundig versierde taart.
Klaterende beekjes, veel rotsige paden en veel nieuwsgierige koeien. Na weer een steile en glibberige afdaling zien we het bordje Vieuxville. Ah, handig, want daar overnachten we vandaag, bij een soort paardenpension. Beneden in het dorp vragen we de weg en krijgen zowaar in het Nederlands antwoord. Iets verderop is het devies, dan links omhoog en dan is het daar ergens. Huisnummer 1, kan niet missen. Iets verderop dus, links omhoog, en ja hoor, huisnummer 1. Mooi huis, trouwens ! Ah, er staat een man breed te zwaaien binnen. Hier moeten we zijn dus. Mooi. Waarom staat hier een Nederlandse auto overigens ?!
Maar als de man naar buiten komt, denken we beide: “Goh, jou ken ik ! Jij bent toch ?!”
Dan legt onze mystery guest, Frank Groothof, bekend van Sesamstraat, uit dat we nog wat verder moeten lopen. Grappig, zo’n ontmoeting.
Bij de paarden worden we hartelijk onthaald. Binnen brandt de open haard en is het gezellig en warm. Het zijn lieve mensen, hun hart zorgt ook voor warmte, zodat wij ons als gasten vrij voelen, gastvrij.
Na een eerste bier, douchen we in de garage en zetten we ons aan de voor drieën gedekte tafel. Onze gastvrouwe tovert in de keuken, haar domein, terwijl de conversatie nagenoeg volledig in het Frans gaat. Ik kan het nodige volgen en begrijpen, maar echt deelnemen aan het gesprek is lastig. Henk praat voor twee.
“Iedereen zoekt tegenwoordig alles op op de computer. Ik niet. Ik zoek m’n bril, en vraag me af waar ik m’n gehoorapparaat gelaten heb”. Er heerst een gemoedelijke sfeer, de rust straalt uit de ogen van onze gastheer, tevreden met wat er is.
(wordt vervolgd)
Tekst en foto’s : George Nelis
©2010 TrappistBier Beleven
TrappistBier Beleven 