George Nelis heeft de nobele gedachte opgevat om zijn Tour des Trappistes te voet af te leggen. In regelmatige bijdragen vertelt hij zijn pelgrimstocht.
Tour des Trappistes deel 12 : van Westvleteren naar Westmalle
Vrijdag 9 september
Warm glijden de tranen over m’n wangen en druppen vervolgens onhoorbaar op m’n kussen. Het zijn tranen van diep geluk, vanuit een innerlijk besef dat vandaag een hartenwens, de volbrenging van m’n Tour, vervuld gaat worden. Het einde. Het voelt daarom ook dubbel : voldaan om de Tour af te ronden, maar ook een zweem van treurnis, het is voorbij. Deze volmaakte want natuurlijke blend voelt goed.
Terwijl ik met open ogen wakker de schemer in staar, denk ik aan mijn ouders : aan mijn vader, “Elke dag een streepje minder”, en aan mijn moeder, die hem zo liefdevol verzorgt. Ik denk aan Corine, die ik vanmiddag weer in m’n armen mag sluiten, en aan onze kinderen, met wie ik vandaag m’n Tour des Trappistes mag afsluiten, goddelijke geschenken uit de hemel. Het gloeit binnen in me, tijd bestaat nu niet, een gelukzalig en tevreden gevoel vloeien naadloos in elkaar over.
Terug op aarde en een etage lager, ik sliep op de vliering, probeer ik Jarno en Yoeri te wekken. Gewoon “Yoeri en Jarno, het is tijd. We gaan opstaan”. Geen uitgebreide verhalen. Kort en helder. Na enig aansporen ontstaat er zowaar leven, daar ergens onder de dekens. Een etage onder ons hoor ik inmiddels Rayke en Joni.
De eieren spetteren in de pan. “En hoe laat wilt u morgen ontbijten ?”, vraagt de vrouw des huizes als zij haar man komt helpen met het ontbijt. “Morgen ? Morgen zijn wij hier niet, we vertrekken zo meteen en stappen vandaag naar Westmalle. We blijven dus èèn nacht !”. Verwarring. “Een nacht ? U blijft toch 2 nachten ?”. Ik bespeur een lichte irritatie op haar gezicht. Mompelend zet ze zich achter haar pc, op zoek naar het ultieme bewijs. Gelooft ze me dan niet ? Zonder hier in mee te gaan, help ik haar bij het doorzoeken van haar mail. De verwarring blijkt te liggen in zegge en schrijve 2 letters : daar waar “op” staat, van donderdag op vrijdag, had zij “en” gelezen. Samen “open”, zoals de voordeur van dit gezellige Antwerpse herenhuis, als we enkele minuten later vertrekken.
Het is druk in tram 24, en aldus gaan we, tegen m’n zin in, zonder kaartjes mee naar Centraal, waar een volgende tram ons, bezoldigd deze keer, bij de start brengt.
De start van de laatste dag, de laatste tientallen kilometers van m’n Tour des Trappistes, leidt ons door een nijvere ochtend : hoog boven ons bengelen 3 rood be-overall-de elektriciens in een hoogspanningsmast, als kerstballen in een dito boom, terwijl onder ons de met bulkgoederen beladen schepen doorvaren.
“Pap, ik kan prima voor mezelf zorgen. Ik ben 21”. Joni, als ik haar op de brug over het Albertkanaal wil waarschuwen voor een achter ons rijdende fietser. Ik zal haar, het kost me moeite, nog meer moeten loslaten. Haar zelf alles laten ondervinden. Ze heeft gelijk.
We hebben dan het bewoonde gedeelte inmiddels verlaten en snijden een stukje van de route af, om de kans dat we op tijd bij Westmalle arriveren groter te maken.
In Schilde, net nadat we herenigd zijn met de excellent aangegeven GR, geven we onze dampende en volgens onze dochters naar “Mannenzweet” riekende shirts de gelegenheid enigszins te drogen in de chique Zevenster bistro.
Via brede lanen en deftige dreven verlaten we de bebouwing. Het weer is perfect, het is droog en niet koud, en af en toe zien we onze schaduwen, met dank aan een schraal zonnetje. Zo lopen we daar met ons vijven, een handvol mooie mensen. Ik voel me omringd door onze kinderen, trots en dankbaar. In setjes of gedrieën, net wat de weg toelaat, zoeken we elkaars gezelschap. Jarno, met z’n typische wat gebogen houding, sjokt af en toe wat achteraan. Echt zin heeft hij niet, hij loopt speciaal voor mij. Dat waardeer ik.
Enigszins verholen in het domein Vrieselhof, naar het gelijknamige kasteel, ligt De Remise, een prachtig en krap ’n eeuw oud koetshuis. Op het terras lokken de tafels en stoelen. En de kaart. Dat geldt ruim minder voor de norse mevrouw, die zich zichtbaar ergert aan mijn op een tafel naast ons uitgestelde spullen. Er is ruimte zat, alleen niet in haar visie.
Sappige salades en stoere steaks verschijnen ter tafel, en curryworst met frietjes voor Jarno. Het oogt wat priegelig, afgezet tegen zijn forse lijf. De ober kan z’n lachen dan ook maar nauwelijks verbergen, als hij dit kindermenu voorzet.
Met voldoende energie voor de laatste etappe lopen we door de bossen. Een klas jonge kinderen loopt verveeld een verplichte ronde, zich nauwelijks bewust van de pracht om hen heen. De splitsing met de GR 5, bij het Boshuisje. Rayke, Joni en Jarno zijn moe, maar klagen hier niet over. Wat een prachtig stel. Dat ik hier vader van mag zijn.
©2014 TrappistBier Beleven
TrappistBier Beleven 