Tour des Trappistes Westvleteren-Westmalle FINALE

George Nelis heeft de nobele gedachte opgevat om zijn Tour des Trappistes te voet af te leggen. In regelmatige bijdragen vertelt hij zijn pelgrimstocht.

Tour des Trappistes  : van Westvleteren naar Westmalle

De finish komt nu echt naderbij, ik controleer nogmaals de kaart. Lopen we nu goed? Hebben we de juiste afslag genomen? We komen in ieder geval mooi aan qua tijd, ergens tussen 5 en 6. Want dat had ik afgesproken met deze en gene. M’n mobiel piept. Coot. “Hoe gaat het? Moeten jullie nog ver?”. Heerlijk om haar weer te horen, heerlijk enthousiast, heerlijke vrouw.
We komen in de buurt van de abdij van Westmalle. Bij Johan van het er tegenover gelegen café Trappisten, de aankomstplaats, hebben we weken geleden een zaal gereserveerd. “Awel, als alle tafels en stoelen kunnen staan blijven, dat scheelt weer een paar mouwen”. En toen Coot en ik enkele dagen voor de start van de wandeling het TeVreden-bier bij de toog aldaar afgaven, wezen enkele zilvergrijze dames, met voor hen een Westmalle dubbel, naar ons. “Uw kleed!”. We lachten hen tegemoet, niet wetend wat ze bedoelden. “Uw kleed!”. Uw kleed? Ze leken wel naar onze kleren te wijzen. “Uw kleed!”. Wat zouden ze toch bedoelen? Hangt mijn T-shirt misschien uit mijn broek? Als ik een blik op Coot haar rug werp, wordt alles duidelijk. Haar jurk hangt half opgetrokken, in een onbedoelde erotische pose. De Vlaamse taal is mooi
, bloemrijk en voor ons Nederlanders vol met verrassingen.
Hé! In de verte zie ik een silhouet achter een boom duiken! Niet echt een lang postuur, met, als ik het goed zag, een camera. Zou dat Danny zijn? Op wiens site m’n verhalen nu al jaren verschijnen, terwijl we elkaar slechts een keer in levende lijve gezien hebben? Gedreven, kundig en hartelijk, dat is voor mij Danny. Maar meestal dus alleen virtueel aanwezig. Het is dan ook een eer als ik Danny weer echt zie, die ons als een ware paparazzi vanuit meerdere hoeken op de korrel neemt. Als we de laatste bocht omgaan, zie ik de finish, gevormd door, is dat Margot? Hé, 0ot en Jos zijn er ook , een ware Tour des Trappistes-banner. Ik zweef. Is dit allemaal echt waar? Droom ik? Is de daar staande Coot een fata morgana?
Gevijven gaan we over de meet, God, wat ben ik trots, en dan begint het feest pas echt. Als ik Coot weer zie, hoor en voel, gaat er een siddering door m’n lijf.
Jeanne, m’n schoonmoeder, wat lief dat ze hier ook is. Ik schud Gilbert Bastiaensen de hand, na jaren gewaardeerd e-mailcontact. Twan en zijn Annelies zijn ook gekomen, en, verrassing, Mark, de vriend van Rayke. Ook Jan Nieuwenhuis van PINT, Stan Heylen, van “To walk Again”, en vrienden van Danny verhogen de feestvreugde door hun aanwezigheid.
Binnen in café Trappisten wacht Martin, m’n vriend en TeVreden, m’n bier. Bedreven worden de weerbarstige kurken verwijderd, waarna het goudgele vocht uitgeschonken kan worden. Hier heb ik lang op gewacht, en als ik dan ook de eerste slok neem, vol in de focus van Danny, ben ik heel even weg, ben ik een met en geniet ik van de sprankelende en bittere volheid van dit krachtige bier. De naam had niet beter kunnen zijn.
Op een levensgrote cheque staat een mooi bedrag geschreven, zo’n beetje een Euro per gelopen kilometer en ik ben dan ook trots dat ik dit gezamenlijke resultaat aan Stan mag overhandigen. Even denk ik terug aan de dag dat ik met Marco Lauret, van de brouwerij Duits& Lauret, terug naar huis reed, na een prettig en vruchtbaar gesprek met Marco, van de slijterijketen MiTra. Op zak een opdracht voor 2 x 3000 liter bier, waaronder TeVreden. De opbrengst van dit bierproject mag ik nu overdragen.
Nog een TeVreden, soep en brood voor de opkomende trek, en nog maar een. En terwijl ik het bierschuim traag naar de bodem van m’n glas zie glijden, staat Danny opeens voor me, met in zijn arm een mand. Een mand met, hoe kan het anders, bieren van alle Trappistenkloosters die ik heb mogen bezoeken. Een wonderschoon en attent kado. Een foto van ons tweeën, de armen op elkaars schouders, bevestigt onze vriendschap.
Ik word stil van binnen, overweldigd door alle warme attentie en de roes van de voleinding.
Op de weg naar huis komt de hele tocht nog eens langs. Een gelukzalig en rijk gevoel stroomt door mijn aderen. Ik voel me eeuwig dankbaar en innig TeVreden.

©2014 TrappistBier Beleven

Advertentie