Trappistenkast

Na vele telefoontjes om de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren überhaupt aan de lijn te krijgen en enkele gezellige uren in de auto, op weg naar het zuidwestelijke deel van België, is het dan zover. Daar, aan het einde van de weg, is de abdij, getuige een, het zit ons mee, niet al te lange rij auto’s. We sluiten aan en schuiven om de paar minuten een plaatsje op, langzaam en zeker richting de bruinwit gehabijte en goedlachse broeder, die behendig de volle kratten Westvleteren aanreikt aan de gelukkige nieuwe eigenaar.

Houten kratten wel te verstaan, die bij mij een sfeer van ‘vroeger’, ‘vakmanschap’ en ‘bewezen kwaliteit’ oproepen. In de brouwerij van Westvleteren zijn deze houten kratten nu nog steeds in gebruik, daar waar andere trappisten ze al decennia geleden hebben vervangen door hardplastic. Tijdens m’n Tour des Trappistes, de wandeling die de brouwende trappistenkloosters van België en Nederland met elkaar verbindt, is het idee geboren om deze houten kratten te gaan verzamelen. Meerdere ingrediënten, waaronder een flinke dosis geduld en af en toe geluk, hebben bijgedragen aan het realiseren van deze wens. Zoals tijdens een kort verblijf in de abdij van Westmalle, waar ik, werkend in de tuin met zwager Jos en vriend Henk, bij een berg afval een fraai exemplaar ontdekte. Broeder Benedikt deelde de vreugde van deze vondst. De vrijgevigheid van de mensen van Rochefort en Orval leverde me de gave exemplaren van hún abdij op.

Toen mijn zoon Yoeri met een houten krat van La Trappe aan kwam lopen, ‘Voor jou, pap’, kreeg ik een ingeving: ik zou een meubel laten maken van deze bijzondere kratten. Ze hebben nog jaren in m’n kelder gelegen. Het idee moest nog verder rijpen blijkbaar, als een goed bier, dat met de tijd ontwikkelt en meer karakter krijgt.

Bij Hans Vernooij in Ophemert, wiens vaardige handen al eerder mooie meubels voor ons hadden gemaakt, werd het duidelijk: het zou een kast gaan worden, waarbij de kratten als lades zouden fungeren. Enkele gesprekken en minstens zoveel ideeën later, was het ontwerp klaar. Terwijl Hans zich over de technische uitdagingen van de kast boog, dacht ik na over de verdere omlijsting. De kratten moesten bepalend zijn, zodat het belegen hout en de gebrandmerkte tekst de aandacht zouden behouden.

De kleur van de omlijsting werd me helder: donker, en wellicht zwart. Zo ontstond dan ook de link met de firma Zwarthout uit Leersum, die, geïnspireerd door een eeuwenoude Japanse techniek genaamd Shou Sugi Ban, unieke houtproducten maakt door ze met vuur te bewerken. De keuze viel op de variant Nakatado, gemaakt van het hout van de montereyden. Inmiddels had Hans de basis klaar: een frame van MDF als omlijsting van de op maat gemaakte houten kratten. Toen ik m’n bestelling, lange zwarte houten planken die voor het mooie wat te ver uit de achterklep van m’n auto staken, bij Hans afleverde, kon hij aan de finale beginnen: het zorgvuldig bekleden van de kast, waarbij het strakke zwarte van de Nakatado de geschiedenis van de houten kratten zou ondersteunen. Het resultaat is ronduit verbluffend mooi. De mensen bij Zwarthout en Hans hebben met hun vakmanschap een werkelijk uniek meubel gecreëerd. De trappistenkast straalt een ingetogen schoonheid uit, en de eenheid is meer dan de som van de individuele kratten.

PS. Broeder Joris van de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren heeft me inmiddels uitgelegd wat de geheimzinnige afkortingen ‘UPF’ en ‘U-P’ betekenen.