George Nelis heeft de nobele gedachte opgevat om zijn Tour des Trappistes te voet af te leggen. In regelmatige bijdragen vertelt hij zijn pelgrimstocht.
Tour des Trappistes deel 10 : van Westvleteren naar Westmalle
Woensdag 7 september
Ik word vroeg wakker, naast Wim, net als lang geleden, toen we nog in Maarn woonden. Ons grote tweepersoons bed van destijds, massief houten achterwand en, als ik het goed herinner, een glimmend blauwe deken. We speelden en hadden plezier voor vier. Dat er ijsbloemen op de binnenkant van de ramen stond, deerde niet, was gewoon. De blaren van Wim nu deren wel en dus verzorg ik met liefde de Compeed voetplakkingen. Ik ben dankbaar dat ik enkele dagen met Wim op mag trekken, de genegenheid verwarmt. We ontbijten beneden in de huiskamer, en terwijl onze gastheer onderhoudend en gemakkelijk praat, wijdt de vrouw des huizes haar aandacht aan een voedzame pompoensoep.
Het weer is prima vandaag, het is droog en licht bewolkt. Daar waar we gisteren de Schelde overstaken, pakken we de route weer op, schampen de op een terp gelegen kerk, verbazen ons over de morbide stapel schedels op het hek en het promotiebord van een palingbedrijf : “.. levend gestroopt ..”. Het eten van gisteren krijgt opeens een nasmaak .. Door een fraai waterrijk gebied volgen we de arm van de Oude Schelde. En terwijl we, zittend op een bankje, ons nog verbazen over de kleurenpracht van een schichtige zwarte fazant, krijgen we onverwachts bezoek van een boswachter. Door het open raam van zijn stoere Landrover bekijkt hij ons aandachtig en vraagt net zo lang door tot hij zeker weet dat de rust in zijn bos niet verstoord wordt. Op zijn schouderpalet prijkt “Bijzonder boswachter”. Hij kwijt zich in ieder geval bijzonder nauwgezet aan zijn taak. Net als wij, als we aan de rand van het centrum van Bornem, het middagdrukke verkeer aan ons voorbij laten gaan. De warme chocomel en de gekoelde Bornem tripel, ieder zo z’n eigen kwaliteiten. Keuze is rijkdom. Keuze laten is respect. Met een belegd stokbrood in de achterzak staan we bij de open brug over de Schelde te wachten. Zo kan Wim even rusten, want het lopen wordt lastiger. En terwijl het staaltje van oude en nieuwe techniek verwondering wekt, verbaast Wim zich over de opzettende pijn in z’n bovenbenen.
Weer volgen we de rivier gedurende meerdere kilometers. Schapen zonnebaden in het sprietige gras, en in kleine vijvers achter de slingerende dijk werpen vissers begerig hun hengels uit. We passeren Steendorp, of “’t Gelaeg” in de volksmond, zijnde een plaats waar van klei stenen worden gemaakt, en zien in Rupelmonde een grootse vrouw onbewegelijk staan, naakt. Ook als we haar voorbijgaan verroert ze geen spier van haar imposante zwarte bronzen lijf. Nog beduusd van de ontmoeting met de “Zwarte Madame”, verlaten we verderop de GR 5A, en volgen de E2, waar we net op tijd aan boord gaan van de veerpont Bazel – Hemiksem. Zo onrustig en gespannen als de benen van Wim zijn, zo rustig is het in Hemiksem, met veel gesloten en leegstaande winkels en de daarbij behorende sfeer.
Het onthaal bij ons B&B is allerhartelijkst, als onze gastvrouwe de deur van haar riante woning voor ons opent. We zijn welkom, en onze aankomst is meer dan welkom voor Wim, die dapper doorgestapt heeft en er nu redelijk doorheen zit. We zijn de eersten, na ons moeten zowel Twan, Boudewijn als Marcel nog arriveren. We hebben dus eerste keuze en kiezen dan ook voor een ruime kamer. Na de douche, met radio en zitbank, en wederom een ronde Compeed, arriveert Twan, liefdevol gebracht door zijn Annelies. Aan de grote tafel hebben we een prettig gesprek met Ingrid. Haar open geest, een liefdevolle begroeting van haar echtgenoot, en de zwart/wit foto van het gezin waarop tevreden en zelfverzekerde gezichten prijken. Het is hier een warm nest. Na een slok van de koele Duvel, klinkt m’n mobiel. Boudewijn. Hij heeft Marcel ontmoet, ergens op station Antwerpen, kan niet missen, lange gestalte, wandelschoenen en een rugzak, maar heeft nu minder geluk, want hun trein heeft panne en moet teruggesleept worden naar Antwerpen voor ze weer richting Hemiksem kunnen vertrekken.
De kokende rijst ruikt aanlokkelijk en aldus gaan wij al vast naar de locale Chinees, want een restaurant waar de Belgische keuken wordt geserveerd, behoort helaas niet tot de mogelijkheden. Chu Ming is leeg, net als onze magen. Als we na de voorgerechten, stomende dim sum en hartige soepen, op het vervolg wachten, zwaait de deur open. Daar zijn Marcel en Boudewijn. We zijn compleet. Gezellig ! Alleen lopen heeft zijn charmes, terwijl ik alleen eten uitgesproken saai vind. Gezamenlijk aan de tafel, en nu dus met deze vier mannen en vrienden, ervaar ik als weelderige weldaad. Met z’n vieren nog ergens een bier gaan drinken is voor mij eigenlijk geen optie, want Wim heeft hier begrijpelijkerwijs geen zin is, non-alcoholicus en, belangrijker, gewoon moe. Maar hij doet niet moeilijk en zo zitten we even later in café de Witte. Een prachtig gezelschap, mooie bieren, het leven lokt. Het tweepersoonsbed waar we enige tijd later inglijden voelt weldadig. Jan en Piet, een eenakter voor twee hoofdrolspelers uit onze prille jeugd, hebben we niet gespeeld.
Tekst & Foto’s : George Nelis
©2014 TrappistBier Beleven
TrappistBier Beleven 